Dat zei een van de bezoekers van de Art Expo van I Am op 7 oktober over mijn olieverf schilderij “Kathedraal van het lijden”

Ik exposeerde daar met verschillende schilderijen samen met andere kunstenaars.
“De anatomie van de figuur klopt niet en dan vinden mijn man en ik het hele werk dus niks” zei de vrouw verontwaardigd.
“De figuur is veel te mager en uitgerekt!”
“Zoiets zou ik nooit aan de muur hangen en bovendien is het doek veel te groot en dan nog de prijs……
Zo´ n directe reactie vind ik wel vermakelijk en ik probeerde uit te leggen waarom ik de anatomie had overdreven en wat ik wilde zeggen met het werk.
En dat ik de imperfectie graag omarm.
En dat kunst mag en kan schuren of iets kan oproepen.
En dat niet alles wat een kunstenaar maakt mooi hoeft te zijn of aan de muur hoeft te hangen.
Het bijzondere van die dag was, dat een aantal andere bezoekers juist geraakt waren door het schilderij.
Iemand zei: “Mag ik hier een foto van maken om het naar mijn vriendin te sturen. ” Alhoewel… misschien is het voor haar nu nog wel een te heftig beeld”
De eerste dame vroeg nadat ze al haar gram gespoten had of ik nu niet beledigd was.
Ik zei dat het wel erg zou zijn als ik na een dergelijke opmerking afgewezen in mijn schulp zou kruipen…. en ik bedankte haar voor haar eerlijkheid.
Tja hoe ga je om met kritiek op je – vaak – imperfecte werk.
Hoe erg is het onvolmaakte?
Wat ik daarin charmant vindt, kan een ander irriteren.
En tegelijkertijd wil ik groeien in vakmanschap op een ontspannen manier.
“Ik groei goed genoeg” zeg ik altijd tegen mezelf en tegen mijn cursisten.
Hoe kijk jij daar tegen aan?
Hoe doe jij dat in je werk?